ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΣ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟ:

ΕΝΑΣ «ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ» ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΣΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1920

Γιώργος Κρητικός
Επίκ. Καθηγητής Ιστορικής Γεωγραφίας,

Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο
gkriti@hua.gr
 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Πριν το 1922 στο Δρομοκαΐτειο ψυχιατρεία καταγράφεται μια απουσία ή και τρομακτικά περιορισμένη παρουσία ανθρώπων με καταγωγή από τη Μικρά Ασία. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή ο αριθμός προσφύγων από τη συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή παρουσιάζει δραματική άνοδο. Χαρακτηριστικό είναι ότι το σύνολο των ασθενών δεν είχε καμία κληρονομικότητα σε ψυχικά νοσήματα.
Η μελέτη αυτή θα ερευνήσει τον εγκλεισμό ως μια χωρική διαδικασία διττού χαρακτήρα που συνεπάγεται την απόδοση της ταυτότητας του ψυχικά διαταραγμένου. Δεν θα προσεγγίσει τον εγκλεισμό μόνον ως ένα χωρικό περιορισμό του σώματος με την έννοια που της προσδίδει ο Μισέλ Φουκώ, αλλά κυρίως ως ένα βίωμα εμπειριών και χωρικών ανισοτήτων ή καταναγκασμών που ασκούνται στους πρόσφυγες. Θα επιχειρήσει να συγκρίνει τις εμπειρίες αυτών των ανθρώπων στον κοινωνικό τους χώρο σε σχέση με τα βιώματα και τους χωρικούς προσδιορισμούς όσων συνέχισαν τη ζωή τους έξω από τους τοίχους του ασύλου. Θα προσπαθήσει να αναδείξει τα όρια μεταξύ λογικής και παραλόγου στο χώρο που βίωσαν έγκλειστοι και μη κατά την υπό εξέταση περίοδο. Η έρευνα έχει στηριχθεί σε αρχειακό υλικό του ασύλου που για πρώτη φορά γίνεται αντικείμενο αντίστοιχης έρευνας.